Karl's Chimera

  • Blog
  • Portfolio
  • Gallery
  • About Karl
  • Contact Us

wolf

Cry, wolf

Posted on 1 October 2019 3 Comments

Ik hou van wolven. Al vele jaren heb ik naar hen gezocht, hen bestudeerd en gefotografeerd.

Nu zorgt de wolf in eigen land voor controverse.

De eerste tekenen van een nieuwe bosbewoner: Wolf uitwerpselen.

Niemand meer vergevensgezind dan Moeder natuur, en ook inzake de terugkeer van de wolf naar de lage landen verliep alles sneller dan verwacht.

De grijze schim met loense ogen, zelden door een ander oog gezien… terug in het Vlaamse landschap.

Een landschap gekenmerkt door maïswoestijnen, verstedelijking en een paar groene stipjes. Al eeuwen hebben wij geen wouden meer die nooit eerder werden gekapt, en geen ononderbroken boscomplexen met rustgebieden. Zelfs in het bosgebied zijn er nagenoeg overal wegen, paden en mensen, en bijna in elk bos (inclusief veel reservaten) vindt jacht plaats. Wat we wel hebben zijn prooidieren, veel prooidieren. Toch hadden zelfs biologen er hun geld niet durven op inzetten dat er in dit landschap zo snel een territoriaal wolvenkoppel zou komen, inclusief nageslacht.

En toch kwam de wolf, wat meteen aantoont waarom wolven op de terugweg zijn in West-Europa. Ze hebben geleerd mensen te dulden, en -jammer genoeg voor hen- ook om mensen zelfs op te zoeken. Wij herbergen immers grote hoeveelheden hapklare prooidieren. Zenderdata tonen aan dat reislustige wolven die vanuit de kerngebieden in Oost-Duitsland verder westwaarts trekken, zonder probleem bruggen gebruiken en autostrades dwarsen. In het holst van de nacht trekken ze stiekem langs dorpen en dwars door open akkergebieden.

Twee verkenners maakten de tocht en vonden elkaar in Leopoldsburg. Ze paarden en begonnen een roedel, ongeveer 150 jaar na het afschieten van de laatste wolven in België.

Het heeft echter niet mogen zijn: Wetenschappelijk onderzoek en analyses van de Natuurinspectie brachten aan het licht dat de wolvin een onnatuurlijke dood stierf, kort na het werpen van haar jongen. Waardoor ook deze stierven. Tevens in hetzelfde gebied werden stropers opgepakt, en hun jachtverloven ingetrokken.

Hoe moet het nu verder?

Het is mijns inziens duidelijk dat zowel de INBO onderzoekers als de ANB boswachters al heel vroeg op de juiste kar sprongen en deden wat moest: Veehouders voorlichten met fencing workshops, terugbetalingsregelingen voor gedood vee treffen, wettelijke kaders opstellen en tevens ook genetisch onderzoek opstarten naar de oorsprong en populatiedynamiek van deze “first settlers”. Misschien wel het belangrijkste aspect, namelijk de bestaande jacht in deze nieuwe wolvengebieden, werd mijns inziens onderschat. En hier knelt nu het schoentje.

Natuur in België is zo versnipperd en het oppervlak aan strikt natuurreservaat zo beperkt, dat zwervende wolven wiskundig zeker zullen passeren of zich zelfs vestigen in gebieden waar jagers elk jaar grote bedragen aan pacht betalen.
Een voorbeeld: een gebied van 1000ha waar grote hoeveelheden edelherten verblijven, kan makkelijk €50.000 per jaar kosten aan pacht, teneinde de jachtrechten te verwerven. Dit maakt de jachtsector in veel gebieden by far de grootste financiële opbrengst van natuurlijke rijkdommen. In ruil krijgen de jagers van de overheid een quotum aan reeën, herten en everzwijnen die mogen geschoten worden.
Heel veel discussies zijn terug te brengen tot de relatie die onze overheden heeft met de jachtsector en het belang dat ze aan de inkomsten hiervan hecht.

In principe zou dit echter helemaal geen probleem mogen geven, wolven zijn immers bij wet beschermd en mogen nooit bejaagd worden! Van een wolf blijf je als weidelijke jager simpelweg af. In heel correcte landen, zoals Nederland, blijkt die aanpak voldoende.
In België echter, en ik spreek hier als jagerszoon van weleer, denken heel veel jagers dat omdat zij deze hoge sommen betalen, ze in deze gebieden meer recht van spreken hebben dan andere partijen. “Den bos is van ons”, en dit geeft een ingebeeld hoederecht over alle grote dieren die hierin leven. Wolven doden daarenboven elke week wel een ree, hert of everzwijn, en hun geurvlaggen zullen op termijn vaak het resterende jachtwild schuwer maken, waardoor deze moeilijker te bejagen zijn. De waarde van een jachtrevier daalt dus in meer of mindere mate door de aanwezigheid van de wolf. Kan het een pasmunt zijn dat jagers in gebieden waar wolven zich settelen in hogere dichtheden minder pacht moeten betalen omdat er veel jachtwild sneuvelt?

Het gevolg van dit alles is dat het zeer lang zoeken is naar een jager die de wolf verwelkomt. Ik heb er nog nooit een ontmoet. Maar ik ken er wel die de wolf respecteren en zouden aanvaarden. Dat zijn ook die jagers die hun gebied ecologisch beheren, uiteraard om een hoge wildstand te verwezenlijken, maar de natuur kan er enkel baat bij hebben. Die jagers bestaan dus echt wel, en verdienen een stem in het debat.

Doorgaans spreken jagers echter harde taal die door de overkoepelende organisaties zoals de Hubertus vereniging Vlaanderen misschien wat harder mag teruggefloten worden. Voor mij is het duidelijk dat deze organisatie in veel gebieden weinig of geen vat heeft op de “jachtclans” die vaak al decennia lang eenzelfde jacht pachten. In sommige van die clans geldt de regel dat “de vijand van mijn jachtwild ook mijn vijand is”, en gebeuren misdrijven die hun weidelijke collega’s nooit zouden goedkeuren.

Wie zal er dan aan het langste eind trekken?
Voor mij hopelijk de wolf, die als vlaggenschip soort meer empathie en middelen kan mobiliseren dan wij als natuurliefhebber dat ooit zouden kunnen.
Daarvoor moeten natuurbeheerders en jagers vrede vinden in hun “mariage obligatoire”, en dienen de overkoepelende jachtorganisaties hun stallen beter en vaker uit te mesten.

Landen als Spanje, de VS en Canada bewijzen al vele jaren dat grote gezonde wolvenpopulaties kunnen bestaan in gebieden met een hoge jachtdruk, en dit door jaarlijks een heel beperkt aantal wolven te laten schieten. Dat voelt heel fout aan in de ogen van elke natuurliefhebber en blijft ook voor mij controversieel, maar creëert wel een draagvlak onder de jachtgemeenschap. Zo niet krijg je vaak situaties zoals in Frankrijk en Polen, met veel meer gestroopte wolven dan er anders zouden legaal geschoten zijn. Het is kiezen tussen de regen en de drup.

Laat ons echter beginnen met de enkele pionierswolven die ons landje rijk is te verwelkomen, hen asiel aan te bieden, trots te zijn op hun aanwezigheid, en de schade die dit beperkt aantal individuen toebrengt aan jachtwild en vee, te relativeren. Zaten er trouwens niet veel te veel everzwijnen in Limburg?

Posted in: Geen categorie | Tagged: august, jacht, naya, wolf, wolvin

Eyes seen by no other eye

Posted on 10 May 2018 6 Comments

A long time ago, when I was cute and little, my dad used to take me out in the forest every weekend.

He was a hunter, with a profound knowledge of big mammals and their ecology. The type of hunter that uses his binoculars way more than he uses his rifle. I did not follow in his footsteps however, but took the photographic approach when it concerns big game tracking. Especially those with large canine teeth.

One of my favourite carnivore regions in Europe is Bieszczady, Poland. Vast forests cover thousands of acres and contain some of the highest densities of Bear, Lynx and Wolf in Europe. Also, this is where the European Bison still roams freely.

It was my fifth visit to Bieszczady and this is what I had seen so far on my previous trips:

  • One time Eurasian Lynx
  • Three times wolf
  • 0 bears
  • Many bison

Simply Implying it is far from easy to see large carnivores in the wild. Yet we were in the best season with quiet forests (hunting stops in December, so the forests had been deserted for four months), combined with hungry bears awakening from hibernation.

Bieszczady in spring time. What’s not to like. This beaver made himself a nice swimming pool.

A spring trip aimed at tracking down wolves, was the purpose of my voyage. And since these are so hard to find, I decided to take my own master tracker. Who had never seen wolves in the wild.

Selfie skill level: below zero

Spring ahoy

Cuckoo singing. Is there a more typical sound of spring?

Grey wagtail in a rapid of the mighty river San. Long exposure.

 

A life lasting maybe five centuries. Seemingly doing it without effort. I just love big trees, like this Linden.

A lot of time was spent scanning the open meadows, since April means grazing time for bison and bear.

Define luxury

Holidays are meant to be relaxing, and this poses a problem when you visit Bieszczady in April: No chicks, No beach, But lots of sun!

However, the sun rises at 5am this time of year. So you kinda have to be in the forest by 4am.

Meaning we had to push ourselves and do quiet hikes at dusk and dawn… With result:

 

Red deer with a one year old calf. Mom was pregnant, which means that soon this calf was going to be pushed away.
Such one year old calf has never left the side of its mom, and one day just simply is pushed away (rather hard). Nature and its mysterious ways never ceases to amaze.

Meadows are nice and often show you wildlife, but many of the good stuff never leaves the forest. I stalked this shy roe deer buck and was able to observe him. Approaching a big boy like this is hard, they are very wary and you have to crawl up to them from under the wind.

Bison were only reintroduced in the Carpathian mountains during the sixties, and all animals nowadays are descendant of just 12 (!) founding animals (of which 11 were low-land bison (Bialowieza), the remaining bull originating from the Carpathian mountains). This means that maintaining -and even creating- genetic diversity of the 3000 animals currently alive, is the highest priority. That is why animals even have been caught, and placed in other herds.

End of April truly is the best time since bison leave the forest and go grazing.

Two bulls

All this walking yielded results. We stumbled upon a foraging bear and we saw this wolf patrolling his territory:

But no closer images.

We reckoned the time had come to sit in hides. There are two hides that have been successful over the past years. One is owned by Jan Kelchtermans (Europesbig5), the other is owned by a local Polish guy who dumps some meat in the forest every day for his local wolf pack. Both these hides are good at some times, but not so good at other times. Large carnivores have huge home ranges and often stay away for days when they made a kill somewhere far away. Luckily the meat also attracts raptors like this Lesser spotted eagle and Golden eagle.

During the night, we could see bears in the moonlight as well:

Brown bear taken at ISO 10000 in almost complete darkness. We named him Rambo, because he was bloody huge.

But what we really really wanted to see closer, were wolves. Only once in all these years of mammal watching, have I seen a wolf closer than 50m (Spain). I took a few images of that one, but wanted more.

Seeing wolves is possible in Bieszczady, but having a good chance at photographing them… that is an entire different story.

I had long heard of a local guy where several people got lucky, he could not promise us anything but we went for it and spent several 18 hour waiting sessions in the hide.

With result! There was a pack of nine animals that only came after dusk and before dawn, but there was a solitary wolf that occurred several times during good light.

When this walks out of the forest and looks straight into your lens, shit becomes holy.

The look wolves have, is simply beyond anything else.

We are coming for you

And all of a sudden they start to play and cuddle

But only when they come close, you can “read” their insanely grey eyes.

Alfa male, on the only time he was calm enough to approach us. Never ever looking away. Wary, because of the camera sounds.

It was an amazing experience to spend time with this pack. Seeing social behaviour, the alfa and beta roles, and seeing how nine animals work together as one being, made a big impression on me.

One example: they never just come out of the forest all together. No, there is a scout, that checks the feeding place first and wanders all around it, then going back in the forest, followed by the pack carefully getting into the meadow.

On two occasions the pack started howling at night, super close to the hide, and we got an impression what it must be like to live in the forest and hear the top predator at night.

It is clear I can talk for a few more hours about wolves. For now I let the images speak.

Take care

Karl

 

 

 

 

 

 

Posted in: Geen categorie, Reizen | Tagged: bieszczady, canis lupus, wolf, wolven

Cry Wolf

Posted on 19 September 2011 2 Comments

In the previous weeks a wolf/several wolves were seen in the Netherlands and one was observed in Belgium… People were amazed. Pages and pages of newspapers and magazines are now stuffed with wolf tales.

The image of large carnivores in modern Europe often appears incongruous to many people.

Fifty years ago the situation for our large carnivores looked bleak. As a result of human persecution and transformation of the European landscape, populations had declined to the extent that they were absent from vast parts of the continent. Only some small relicts remained, in the mountains and around the edges of Europe. The specter of regional extinction was hanging in the air!

But large carnivores have shown they can live beside us in our modified cultural landscapes and nowadays the situation is transformed beyond recognition. Wolves have recolonized Scandinavia, Germany and the Alps. Relict populations in Iberia, Italy, the Balkans and the Baltics are expanding. Eurasian lynx populations are starting to reoccupy most of their former distributions in Scandinavia, the Baltic and the Carpathians, and reintroductions have returned them to many parts of the Alps and central Europe. Bear populations in Scandinavia, the Balkan and the Carpathians are reaching higher sizes. Wolverines have returned to southern Scandinavia, and even recolonized low-lying forest areas.

There probably have not been more large carnivores in Europe for more than a century.

Can we rise to the challenges of having wild neighbors?

Then we will have to accept that livestock may be lost, keeping in mind that the economic value of this lost livestock is insignificant compared to the financial value of these carnivores.

Also, hunters –being self-proclaimed nature lovers- must accept that the top carnivore has a right of living where it has lived for thousands of years. An important message here is that  big carnivores also kill smaller carnivores (eg. foxes, martens etc.) and not only herbivores, which drastically reduces the presumed effects on herbivore populations.

Finally we have to think big: large carnivores need lots of space and linking the many Natura 2000 sites across Europe could supply an important refuge and core habitat.

Here my wolf images from earlier this year.

Posted in: Dieren | Tagged: wolf, wolven, wolves

Eviva España

Posted on 14 March 2011 7 Comments

Wat hou ik ervan, carnivoren op te sporen. Ze ruiken je, luisteren altijd aandachtig en zien snel onraad. Honderden jaren afknallen heeft van hen maar al te vaak zeldzame nachtspoken gemaakt, met een neus voor onraad.

Het lijkt onmogelijk geworden om deze grote jagers in West-Europa nog aan het werk te zien, maar in Spanje echter kan het nog. Vorige week gidste ik samen met Jan een reis met als doel Iberische wolven en Pardellynxen te zien te krijgen.

Ik hoor u zeggen “moet je dat niet in Finland fotograferen, grote carnivoren?” Ik heb die betalende hutten in Finland eerder bezocht, echt bevredigend kan je die peperdure openlucht zoos niet noemen. Overal plastiek bakken met eten rond je schuiltent, weinig natuurlijks aan. Geef mij maar moeilijke, schuwe, wilde dieren. Dat de foto’s daardoor veel moeilijker om maken worden, neem ik er gaarne bij.

The Shiest

We wisten waar we moesten zijn: twee plekken met recente Lobo activiteit. Op de eerste avond stonden we stil te luisteren toen plotseling voor ons in het duister een roedel wolven begon te huilen. Een primitief geluid dat door merg en been gaat. Ik krijg opnieuw kippenvel terwijl ik dit schrijf… Toch zagen we ze niet in deze vallei.

La Pista, de bekendste wolvenplek in Spanje

Wolvenhabitat

Diana was met ons toen we van bevriende boswachters en biologen vernomen dat er elders een kadaver lag, dat onherroepelijk wolven zou aantrekken.

Wolf op het kadaver, 1000m afstand

Na twee dagen aanzitten op een kleine kilometer van het aas, werd duidelijk dat het kadaver een wolf had aangetrokken (een wijfje van twee jaar oud, dochter van de alfa wolvin van deze roedel). Het sluipen begon en ik had het geluk dat terwijl ik onder de wind dichterbij kroop door de natte heide, het fris voorjaarszonnetje in mijn rug stond. Het licht zat goed, ISO checken, beetje onderbelichten. En nu dicht genoeg raken!

80m, nog te ver. Toch al maar een foto nemen. Ziet ze me?

Tien minuten sluipen op handen en voeten, telelens op de rug. Meter per meter dichterbij. Alle takjes omzeilen. 60m klik klik.

50m! Buffer vol, foto toont wolvin met vlees dat ze elders ging begraven.

Ze hoorde de camera, maar rook of zag mij niet. Toch trok ze het dichte sparrenbos in, in het veilige duister. Ik lag daar, hartslag 180, en tussen de bomen keken wilde wolvenogen me aan. Ik zal haar nooit vergeten

The Rarest

Jan, ik en Iwan gingen al verschillende keren naar Andalucia voor Pardellynx te zien. Zelf kwam ik nooit verder dan een fotoloze waarneming gedurende een halve minuut op 200m, en dit na vier dagen aanzitten op een plek waar vier territoria overlappen. Het kon dus beter…

De pardellynx Lynx pardinus is de zeldzaamste kat ter wereld met een totale populatie van 282 individuen. Tot in de sixties algemeen over gans Spanje, slonk de populatie Iberische lynxen drastisch (tot <100 ex) door konijnenplagen. Het dieet van deze carnivoor bestaat immers voor >90% uit konijnen. De pardellynx komt vandaag de dag enkel voor in Parque nacional de Doñana en Sierra morena. Binnenkort begint men met een uitzettingsproject in Extremadura.

Dé lynxenplek in Spanje, Sierra morena

Ochtendmist in lynxenterritorium

Het was een rustige avond in het territorium van een koppel lynxen, Spaanse keizerarenden vlogen over, een Oehoe riep. Telescopen wezen alle kanten uit toen plosteling het diepe Miauw van een mannetje lynx weerklonk. Mijn adem stokte terwijl een oorverdovende stilte zich van de vallei meester maakte. De toppredator ging op pad…

“IK ZIE ZE, daar in de struik”, fluisterde iemand opgewonden. De twee lynxen hadden vooral oog voor elkaar, waardoor de fotograaf dichter kon sluipen. Ik wachtte rustig af. Weinig licht, hoge ISO, diafragma volledig open. Op hoop van zegen. Plots stond hij 30m voor me op de flank, grote gele ogen, oorpluimpjes, lange baard, opgewipte staart: mannetje pardellynx in de zoeker!! Intens, zeer intens. Ze staken het pad over en gingen konijnen jagen, we konden ze nog een kwartier volgen in de schemering.

Zoek de lynx

Overstekend jong mannetje, check de testikels :s

Het maakt je nederig, deze Spaanse toppers te mogen zien. Naast wolven en Lynxen hadden we mooie waarnemingen van Otter (nabij nest), eikelmuis, tientallen grote trappen, plekken met tientallen roepende veenmollen enz. Ook zag ik twee nieuwe zoogdiersoorten: Schreibers vleermuis en Paarse hoefijzerneus…

Schreibers vleermuis

Paarse hoefijzerneus

Posted in: Dieren, Reizen | Tagged: canis lupus, lynx pardinus, pardellynx, wolf

Categories

  • Dieren
  • Geen categorie
  • Mensen
  • Milieu
  • Planten
  • Reizen

Recent Posts

  • Back to Mongolia
  • JM
  • Cry, wolf
  • Pallas Cat and Snow Leopard in the lands of Genghis Khan
  • Eyes seen by no other eye
  • Forgot I had a website
  • The European rain forest?
  • In the old shed

Archives

Copyright © 2023 Karl's Chimera.

error: Content is protected !!