Portret
Misschien hebben ze wel gelijk, diegene die beweren dat het zo moeilijk is om mensen naturel weer te geven.
Als natuurfotograaf heeft naturel natuurlijk een heel complexe betekenis. In de natuur horen de meeste mensen al lang niet meer thuis. Zij leven in de urban jungle…
Een natuurlijk foto van een mens is dus een beeld dat die mens weergeeft zoals hij/zij is?
Verslijming van de Noordzee
Geen slapjanussen die kwallen, maar heuse toppredatoren in verstoorde voedselwebben…
Fishing down the foodweb in de zuidelijke Noordzee gekoppeld aan de opmars van kwallen (figuur opgesteld door Hans Hillewaert en mezelf).
Let op oorkwal, fint, ansjovis, mul, makreel, zeebaars, kleine pieterman, kabeljauw, Calanus helgolandicus…
Met de uitdrukking “fishing down the foodweb” wordt bedoeld dat visserijen zich in het begin doorgaans richten op de grootste soorten, die het meest commercieel interessant zijn, maar vaak ook minder goed bestand zijn tegen een intensieve visserijdruk. Doordat het bestand van deze top predators sterk achteruit gaat, worden de kleinere soorten minder gepredeerd waardoor het bestand aan kleiner soorten kan toenemen. Vervolgens zijn deze soorten de volgende doelsoorten voor de visserij.
Uit wereldwijd wetenschappelijk onderzoek is meermaals gebleken dat kwallen het goed doen in deze overbeviste systemen, ze tieren welig op het voedsel dat niet langer door de vissen wordt gegeten.
Kwallen eten zowel de vissenlarven en -eitjes op, als het zoöplankton waarmee deze larven zich voeden. Ze ageren dus zowel als concurrent en als predator van de vissen. Dit in combinatie met een zeer hoge reproduceerbaarheid en het feit dat ze zelf amper op het menu staan van andere soorten, leidt tot een probleemsituatie (trofisch doodlopend straatje) waaruit soms geen uitweg mogelijk is. Op deze manier kunnen kwallen toppredatoren worden, visbestanden reguleren en deze verder onder druk zetten.
Kwallen worden in de Noordzee vooral gereguleerd door licht, watertemperatuur, zoutgehalte en voedselaanwezigheid, die op hun beurt beïnvloed worden door grootschalige atmosferische patronen in windrichting en zeestromingen. Deze atmosferische patronen zitten vervat in de Noord-Atlantische Oscillatie (NAO). Hoe groter de NAO, hoe meer warm Atlantisch water er richting Noordzee stroomt (Atlantic inflow) en hoe meer kwallen er in onze wateren blijken voor te komen.
Enkele van onze kleinere kwallensoorten: Wijzerszin beginnend van bovenaan:
Beroe cucumis, Mnemiopsis leidyi, Bougainvillea sp. en Amphinema dinema
Over emoties…
Mensen zijn al eens droevig.
Vinden we deze emotie terug bij andere dieren en zo ja, bestaat er een logische verklaring voor dit gedragsfenomeen? Het is echter gevaarlijk, gevoelens te proberen rationaliseren…
Zijn wij de enige diersoort die droevigheid voelen? Van pijn weten we dat het iets tastbaars is, zenuw gerelateerd, en het is bewezen dat andere dieren ook pijn kunnen voelen.
Wetenschappers zijn er echter niet uit hoe droevig het er aan toe gaat in het dierenrijk. Vast staat dat primaten zeer complexe gedragingen kunnen vertonen, en in geval van een sterfte in hun groep dagenlang kunnen zwijgen, vasten, rouwen. Terwijl ze geen fysieke pijn hebben.
Homo sapiens als soort blinkt uit in zelfreflectie, en realiseert zich nu voor het eerst in zijn korte geschiedenis op aarde dat zijn dominante impact, de aangroei van zijn populatie en zijn hunker naar ‘Westers’ comfort, dermate grote gevolgen hebben voor de biosfeer, dat zijn voortbestaan bedreigd wordt. Waar de grootste bedreigingen schuilen, is nog niet duidelijk:
– De achteruitgang van de biodiversiteit en de soms desastreuze opgang van exoten en parasieten
– De broeikaseffecten en klimaatwijzigingen, die kunnen leiden tot onvoorstelbare schokeffecten en volksmigraties.
– De ‘verrijking’ van zout en zoet water door kunstmest.
Een mens zou er droevig van worden…
Homo sapiens, gewoon één van de vele soorten…
Kunnen we enkel emoties afleiden als we de dieren voorstellen als mensen?
Is ‘avonds laat de spin ter been, dan zal het regenen tien tegen een
Altijd verguisd, vaak zelfs doodgemept omwille van hun “ge(h)aardheid”… we treden de spinnen met voeten, zoveel is duidelijk.
Zelf ken ik iemand die in de living steevast een stofzuiger mét stekker in het stopcontact klaar staan heeft, want er zou wel eens een spin kunnen opduiken. Die wordt dan meteen omhoog gezogen naar de spinnenhemel.
Nochtans zijn het deze harige vrienden die onze huizen reinigen en vervelende mijten en muggen wegvangen. Wetenschappers beschreven wereldwijd al zo’n 50 000 soorten, en in de 400 miljoen jaar dat de arachniden hier rondwandelen hebben ze alle land op Aarde gekoloniseerd. Van de diepste grotten tot de bodem van vijvers of zelfs al zwevend in de lucht: Spinnen zijn er om te blijven.
Daarom hier een betoon aan deze super (schattige) killers!
Een paar beelden van vorig weekend in de tuin, en een paar van de vetste spin die ik ooit zag!
Linyphia triangularis in een hangmatweb
Muizenholletje, inclusief verrassing
Leiobunum rotundum hooiwagen
Kruisspin met vlieg
TARANTULA! (California – Mojave desert)
Man’s second best friend?
Bepaalde mensen zien graag natuur. Anderen zien graag mensen. Het verzoenen van twee bevolkingsgroepen in dispuut, dat kan alleen de …
Fotografische Formateur!
In deze communautair moeilijke tijden, waar wij Belgen een patent op hebben, doet ondergetekende een poging het stukje van elk principe –waar wij zo dol op zijn– fotografisch weer te geven.
Met het oog op deze problematiek waagde ik mij (voor het eerst) aan het fotograferen van een paard. Hoe begin je daar aan… Paarden zijn geen volledig wilde dieren meer, je kan ze dus moeilijk in een “natuurlijke” context fotograferen. Na een vruchteloos dagje van informateur spelen, werd geconcludeerd dat je een paard enkel kan afbeelden in een menselijke context. Want zonder mensen geen paarden. Daarom, paard met eigenaar: Een verhaal van wederzijds respect tussen mens en dier, wat uitgroeide tot intense vriendschap.
Formatie volbracht…
Groeten!
FF
Flou artistique
Toegegeven, ik wou dat ik voor mijn hobby lustig vaseline op mijn lenzen kon smeren om vervolgens tedere vrouwen te portretteren in intrigerende poses.
Zo kennen de meeste mensen immers de softfocus techniek (Flou artistique zoals we zeggen).
Lightroom adepten zullen beweren dat je dat ook zonder vaseline kan, en ze hebben overschot van gelijk. Maar waar is de fun dan naartoe?
Softfocus wordt vooral toegepast bij portretten, omdat het de geportretteerde flatteert, doordat onregelmatigheden op de huid worden verzacht. Dus, als uw lief een heuse draak is, softfocus dan dat de stukken er van af vliegen. Ze zal u nog heel lang graag zien.
Tot daar mijn inleiding.
Vorige week fotografeerde (in deze context eerder “portretteerde”) ik een laatvlieger Eptesicus serotinus. Plots dacht ik aan de flou artistique uit de boekskes.
Heb een eerste poging gedaan die mijns inziens meer aanleunt bij bewegingsonscherpte dan flou artistique, maar we timmeren aan de weg!
Meer dan waarschijnlijk is deze foto voor jullie een banale bewogen vleermuis (weet het mij gerust te zeggen), voor mij staat dit esoterisch beeld symbool voor een hemelse nacht van zwevende nachtwakers vangen met Daan. Wat geeft meer kicks dan ’s nachts in een eeuwenoud fort rondsluipen met honderden vleermuizen rond u. True to type!
laatvlieger Eptesicus serotinus
Met Een Vossensprong…
Een snikhete zomerse zomerdag in de warme Camargue kon een woudloper zijn pret niet bederven.
In notoire indiana Jones stijl nam hij zijn fototas op sleeptouw, zoekend naar macro onderwerpen. Toen plotsklaps een groot insect aan de horizon daagde, was het gedaan met lachen. “Nog nooit gezien”, gonsde het door zijn hoofd…
Tanden op elkaar, klamme handen rond de steel van het vlindernet, blik op de zesvoeter, ogen tot twee spleetjes herleid. Een (spaghetti)Western duel diende zich aan. Even leek de tijd stil te staan, Zou hij wegvliegen? Met een heuse vossensprong dook Indiana in de berm.
Pas nadat de adrenaline niet meer door zijn lichaam gierde, werd het pijnlijk duidelijk dat hij een vervelsel gevangen had. Opzoekwerk bracht op dat dit vervelsels van zangcicaden Cicadetta tibialis betroffen.
Deze larven overwinteren ondergronds en komen ’s zomers massaal uit. Hun rug scheurt open en de adulten komen piepen. De larvale huid blijft achter aan het stengeltje…
Dergelijke bolle sujetten scherp fotograferen (lees: zodat anderen er iets in herkennen), kan enkel door te stacken. Stacken houdt in dat je een aantal foto’s over elkaar plakt, elk met een ander niveau van scherpte. Het resultaat is een volledig scherp onderwerp, gecombineerd met een rustige achtergrond. De grootte van deze exuviae is ongeveer 2cm…
Vervelsel van zangcicade
Volwassen cicade
Lonely at the top
In juli trokken we tot boven de boomgrens in de Italiaanse Alpen. Doel was dicht bij Alpensteenbokken raken en deze te fotograferen. Waarom de Italiaanse Alpen? In het NP Gran Paradiso (Aosta vallei) worden deze al 200 jaar niet meer bejaagd, en zijn daardoor dichterbij te benaderen dan elders. Alpensteenbokken zijn in het algemeen iets schuwer dan Iberische steenbokken.
Aangekomen in de bekende Refugio Sella (ja die refuge waar ooit Frans Lanting verbleef) werden we scheef bekeken door de vele Alpinisten. “Alweer een pipo met veel te veel fotogerief die geen toppen doet maar bokken zoekt”. “Waarom doen jullie de top van de Gran Paradiso niet?” Het feit dat we niet per se op de top moesten staan konden ze maar niet begrijpen. Nog onrustwekkender was de uitleg van de eigenaar van de refuge dat de steenbokken de laatste weken sterk omhoog geklommen waren, naar koelere oorden. We moesten dus nog meer stijgen. Na nog een paar uur zeulen met die propvolle tamrac zag ik ons eerste gehoornd stipje mijlenver op een richel staan. Zeker nog een halve dag stappen van ons verwijderd. De moed zonk ons in de schoenen.
Even later, na 3000m klimmen dus, vond An-Sofie plots datgene waar we naar op zoek waren. Steenbokken dichtbij!! Grote steenbokken!! Vechtende steenbokken!!
Tot ‘s avonds bij deze bokken gebleven en genoten. Dikke toeters waren niet nodig. 50mm en 150mm bleken voldoende. Wat een kick!
Billy & Jean
Batter up
Na uren zoeken nog steeds geen steenbokken gevonden
Reintje en vrienden
Na jaren zwoegen eindelijk een plek gevonden alwaar vossen geen ijle schimmen zijn die alle daglicht mijden, maar door het leven gaan als dagactieve fotogenieke schatjes. Een plek zonder weidelijke jagers die vinden dat het niet kan dat een wilde vos hun uitgezette kweekfazanten opeet, een plek zonder stroppen. In België moet hij sluw zijn, die vos heet.
Het moest hier allemaal heel snel gaan, de vos liep op een pad en dacht even na wat hij/zij die avond zou eten. “klik”
In hun spoor blijken deze vossen veel vliegende vriendjes te hebben, die als coprofaag voedsel halen uit hun drollen. De tweede foto toont klaverblauwtjes en zwart blauwtje foeragerend op uitwerpselen. Beelden genomen in Gran Paradiso NP, Italië
